Open brief
Hoe begin ik een open brief aan mijzelf? Begin ik die met; Hey Joris, Beste Joris, Lieve Joris? Ik kwam er maar niet uit. Het is geworden:
Joris,
Graag neem ik je terug naar een aantal jaar geleden, het jaar 2017, maand februari. Moedeloos van voornamelijk jezelf leefde je van dag tot dag. Je vroeg jezelf af wat je eigenlijk nog op deze aardbol deed. Je was totaal ongelukkig wat resulteerde in een pittige depressie. Niet zo vreemd natuurlijk want je was jezelf compleet kwijt. In deze maand heb je meerdere keren langs een treinspoor gestaan omdat je het niet meer wist. Je zag geen lichtpunten meer, je wilde niet meer. Je voelde je eenzaam en had het gevoel dat niemand wist hoe jij je daadwerkelijk voelde. Maar wat had je verwacht? Dat mensen door jouw stalen masker heen konden prikken? Dat masker wat iedereen heel goed voor de gek kon houden. Want ja, iedereen zag aan je dat je veel en veel te dik was, maar zwaar depressief? Weinige wisten dat.
Alle pogingen om uit de cirkel te komen mislukte. Je had iedereen verteld dat je voor een maagverkleining zou gaan, ook met dit traject stopte je. Waarom? Je durfde het niet. Voor je gevoel bestempelde iedereen je als een opgever. Je zag in jezelf een opgever. Als iemand je daarmee confronteerde had je je antwoorden klaar. De schuld lag overal, behalve bij jezelf. Uit pure wanhoop, schaamte maar ook onkunde legde je de schuld elders. Misschien ook wel uit veiligheid om het niet te willen inzien.
In maart stond je niet langs het spoor maar erop. Je had je besluit genomen, of toch niet? Afscheidsbrieven lagen thuis klaar. Je huisje, je enige veilige plek was keurig netjes opgeruimd. Op tafel lagen brieven aan alle mensen die belangrijk voor je waren. Ook lag er een map met hoe jij wilde hoe je uitvaart ging. Want ja, zo perfectionistisch was je wel. Je wilde niet dat andere mensen daarover moesten beslissen, het was jouw besluit, jij beslist.
Je stapte het spoor af en besloot iets anders dan je had verwacht toen je er heen liep. Je kon niet dealen met de gedachte dat iedereen je zou herinneren als een opgever. Die gedachte is toen je redding geweest. Je besloot om in het diepste geheim aan jezelf te gaan werken. Je vertelde niemand van waar je mee bezig was. De 1e 10 kilo viel niemand op, tot je het op je Facebook plaatste. Een paar mensen reageerde, waarschijnlijk was de publiekelijke opinie; alweer een afvalpoging?
Als je terug kijkt, kan je ze daar ongelijk in geven? Ik denk het niet. Je had al zoveel pogingen gedaan om af te vallen en die zijn allemaal mislukt. Waarom zou deze poging je wel lukken? Midden in de nacht wanneer iedereen op 1 oor lag ging jij sporten. Je begon met een kwartier en bouwde op. Er lagen dikke bomen op je pad maar jij vond je weg er omheen, overheen of onderdoor. De kilo’s vlogen er vanaf, alleen je was niet veel te zwaar maar leed ook aan een depressie. Dat vergat je niet dat gevecht ging je tegelijkertijd met het afvallen aan. En je mag het met recht een gevecht noemen want dat is het geweest.
20-, 30-, 40-, 50-, 60- 70- 80-, 95- kilo raakte je kwijt. Iedereen zag die verandering bij je en iedereen begon in je te geloven. Zelf zag je voornamelijk veranderingen in je psychische gezondheid. Je ging van iemand die een einde aan zijn leven wilde maken, in de loop van maanden, naar een vrolijke jongen met een gemeende lach van oor tot oor. Terugvallen in je depressie heb je niet gehad. Je zegt zelf dat dat komt doordat je zelf het gevecht aan bent gegaan. Niemand dwong je er toe, je wilde het zelf. En dat geldt ook voor het afvallen jij wilde het, jij deed het.
Hoe is het dan met je zelfbeeld? Hoe kijk je tegen jezelf aan? Je zegt dat je heel blij bent met de persoon wie je bent waarmee je op je persoonlijkheid doelt en de manier waarop je in het leven staat. Maar je uiterlijk blijft nog wel een dingetje, toch? De operatie die je in februari bent ondergaan heeft je een extreme boost gegeven in je zelfvertrouwen. Dat hangende huid is verleden tijd, je bent weer ‘strak’.
Maar is dat genoeg voor je? Wat zie je als je nu in de spiegel kijkt? Zie je iemand die 85 kilo weegt of zie je nog die jongen van 180 kilo die heel ongelukkig is met zichzelf? Ik hoop het 1e maar het tegendeel is waar. Maar ook bij je negatieve zelfbeeld legde je je niet neer. Ook die confrontatie ging jij, op geheel eigenwijze, aan. Je bedacht wat je het meest confronteerde en dat was toch wel een foto waar jij helemaal op staat.
Toen je ongeveer 40 kilo was afgevallen kwam je een foto onder ogen waar jij 180 kilo op woog. Deze foto maakte heel erg veel in je los en tussen al je tranen door mompelde in jezelf; dit nooit meer. Je vond het zo erg om in te zien dat je het nooit hebt gezien dat je zelf zo dik was. Die confrontatie heeft heel veel impact op je gehad.
Je vond een fotograaf die met je wilde samenwerken en reisde af richting Son en Breugel naar Lana Pictures. Je ging iets doen wat totaal buiten je comfortzone ligt maar wilde dit doen omdat je ook als winnaar van dit gevecht uit de ring wilt stappen.
(Tekst gaat verder onder de foto’s)
Joris, kijk even naar deze foto’s. Kijk heel goed en wees is eerlijk wat je ziet? Zie je vet? Zie je hangend huid? Alles waar jij je zo voor schaamde is weg. Je bent slank, je ziet er goed uit. Je wilde altijd normaal zijn, als je in een groep van 100 jongens zou staan wil jij er niet uit springen omdat je anders bent. Joris, je bent normaal.
Gelukkig zie jij de verandering nu ook, straal je trots uit en ben je blij met je lichaam. Je bent blij hoe je eruit ziet en leert jezelf te accepteren. Jij bent jaren niet naar het strand geweest omdat je je schaamde voor je lichaam. Wat deed je afgelopen week? Je ging naar het strand, trok je shirt uit en toonde je lichaam vol trots aan ieder die het maar wilde zien. Toen iemand een foto van je wilde maken, poseerde je zelfs met je ó zo geliefde wijntje. Versturen via Snapchat? Ze doen maar.
Laatste jaren heb jij laten zien wat er met wilskracht en discipline mogelijk is. Je snoerde iedereen de mond door te laten zien tot waar jij toe in staat bent. Stak je middelvinger op naar de professionals die het allemaal beter wisten, jij volgde je eigen pad, je eigen gecreëerde pad. Het maakte je niet uit hoe je pad ging, het was jouw pad, jij legde hem voor jezelf aan. Inmiddels heb je je pad verbreed en laat je andere meelopen op jouw pad.
Hey Joris, Beste Joris, Lieve Joris, ik ben zo ontzettend trots op je. Ik vind je er geweldig uit zien en ben heel blij dat het leven jou toe lacht maar beter nog; jij lacht het leven weer toe!
